Heftig

Bij het opstellen van het schema waren het al twee weken waarbij ik me al achter de oren krabde. Man, man, wat een kilometers. De kunst van het ultralopen is om niet al te veel vooruit te kijken en de trainingen stuk voor stuk uit te voeren. Starten bij week 1 en zware weken afwisselen met weer wat minder zware.

De afgelopen twee weken waren twee zware weken. Tijdens de eerste wilde ik niet aan de tweede denken. Stap voor stap, op weg zijn, je verplaatsen met in gedachten het einddoel in verre oorden.

De tweede week kwam ik moeizaam op gang. Na de rustdag op maandag wilde het lijf even niet op dinsdagochtend. Op dinsdagavond vlogen de kilometers weer om.

De vrijdag en het weekend waren pittig. De zes uurs door de duinen en op het strand op zondag was een training om nog eens aan terug te denken. De moraal goed, de benen wat minder hetgeen versterkt werd door het duingebied in combinatie met stevige wind tegen. Zoveel mogelijk liep ik onverhard. Op het strand door het mulle zand en niet op de harde strandsnelweg. Bij de duinopgang Schoorl even pauze. Wat eten en drinken. Het strand was leeg. Met de wind in de rug snelde ik over de snelweg weer terug naar Castricum. Daar waar de auto stond maar vooral daar waar team Sparta wachtte. Team Sparta heeft de eerste messen geslepen. De eerste taken verdeeld. Team Sparta gaat me bijstaan. Team Sparta, ik kom er weer aan.

RUST

Het is een belabgrijke training. Misschien wel de belangrijkste training in je hele voorbereidings periode. En toch heb ik er moeite mee er aan toe te geven.
Rust.
In mijn schema's plan ik ze vanzelfsprekend in. Na een aantal dagen training waarbij ik soms twee keer per dag train moet er een dag rust ingepland worden. Na 10 trainingsdagen ben ik daar dan ook meestal wel aan toe. Van nature heb ik de neiging om tijdens trainingen er nog een klein lusje aan vast te knopen (loopgenoten kennen die lusjes inmiddels). Het kost me echter meer moeite er zo nu en dan eens een rustdagje extra aan vast te knopen.
Afgelopen vrijdag stond ik op tijd op om lopend naar mijn werk te gaan (13 km). Stilletjes liep ik de trap af, buideltje looptraining onder mijn arm, om me beneden om te kleden, wat te eten, hond even uit te laten en weg te rennen. Hoe het eigenlijk precies kwam weet ik niet maar het besluit viel om dit die dag maar eens niet te doen. De trainingen in de voorbijgaande dagen liepen niet echt super. Wat vermoeid, wat minder gemotiveerd, wat pijntjes.
Texel, Winschoten en Sparta: het duurt allemaal nog even. En dus sloop ik weer naar boven, zocht wat normale kleding bij elkaar en in plaats van rennen stapte ik op de fiets op weg naar het werk. Zowel verstand als gevoel zeiden me dat deze dag extra rust me veel winst gaat opleveren. Want na deze dag volgt er nog een rustdag. OM daarna de draad weer op te pakken en verder te bouwen aan de route naar Sparta.

zin in zon

Eigenlijk is het niet eens zo heel erg koud.
Okee, het vriest een paar graden, 's-nachts. Okee, baantrainingen gaan regelmatig niet door omdat de piste te glad is. Okee, tijdens een duurloop is het tegen de wind in soms best wel koud. Maar eigenlijk is het niet eens echt winter.
En toch heb ik zin in de zon. Zin om in de zon te trainen. Te zweten, te puffen, te verbranden. Zin om er tijdens de heetste momenten op uit te trekken. Bidonnetje mee, shirtje, korte broek, petje op en lopen. Trainen in de warmte, wennen aan de warmte.
Want ik weet, straks zal het warm zijn. Heel erg warm zijn.

En dus loop ik vele kilometers in weer en wind, regen en hagel, vlokjes sneeuw en graden onder nul. Maar in gedachten loop ik in de warmte. In het land wat op dit moment verkleind is tot 2 plaatsen: Athene en Sparta. Elke kilometer staat in het teken van de 246 kilometers die volbracht moeten worden. Heerlijk in de warmte.