Onrust

Hoor de wind waait door de bomen…

En met die wind waait er een zeer frisse temperatuur mee. Het deert me niks. Over 8 dagen start de 120 km van Texel en eigenlijk vind ik het wel best als de temperatuur laag blijft. Inmiddels ben ik aan die temperatuur gewend. Het zou lastiger zijn als het opeens 15 graden warmer zou worden.

Texel: ik kijk ernaar uit. Hoe staat de vorm ervoor, hoe gaan lichaam en geest reageren. Ik merk dat ik onrustig ben. Maandag is het zover. Oh, nee.  Het is pas volgende week maandag. Nog tijd genoeg om alles klaar te leggen, gels en repen te verdelen, bidons bij elkaar te zoeken (vooral de doppen zijn we zeer regelmatig kwijt). Trainen hoeft niet meer. Het is meer bedoeld om wat in beweging te blijven. De ene dag voel ik me superfit, de andere dag supermoe. De ene dag voel ik niks, de andere dag voel ik overal pijntjes en ongemak. Het is al jaren hetzelfde. Bij iedere belangrijke wedstrijd reageer ik op deze manier. Om op de dag dat het moet gebeuren er te staan. Gedachten als ‘heb ik wel genoeg gedaan’ of ‘heb ik niet teveel gedaan’ wisselen elkaar af.  Hoe het zal gaan weet ik pas op  1 april. Tot die tijd zal de onrust er blijven. Als de wind door de bomen.

Rik, Gerard, Simon en Arie

Als jonge goden vlogen ze over de paden.
Als net geboren lammetjes voor het eerst op de been.
Als veulens dartelden ze om elkaar heen.
Lachend, geinend, elkaar uitdagend.
ATB-ers moesten het ontgelden, Rik haalde ze makkelijk bij.
Vier stoere mannen in tights op een zondagochtend in het bos.
En  na de tijd lekker een bakkie koffie uit Simon's thermos.

Uitrusten naar Texel

De start van dit loopproject richting Texel begon op 15 augustus 2012.

 Ik moest mezelf een schop onder mijn kont geven om de draad richting de Zwolle Marathon (pacer 3.30 uur) op te pakken. Meteen daarna zou ik me dan voorbereiden op de 50 van Bottrop en daarna doorstomen naar de 120 van Texel.  Toen de trainingen goed verliepen ( de knie hield zich rustig) nam ik het besluit om nu eindelijk maar eens te gaan starten op de Spartathlon.  De 24 uurs van Steenbergen werd ingevoegd, mede ingegeven doordat dit naast een EK en WK, door een beslissing van de KNAU, ook voor het laatst een NK zou zijn. Dit alles maakte dat mijn voorbereiding voor Texel meteen ook voor een groot gedeelte in het teken stond van de voorbereiding voor Steenbergen. Na Texel is het immers maar zes weken tot deze 24 uurs wedstrijd.

Het schema tot Steenbergen werd uitgedacht, bijgesteld en vastgelegd.  Ambitieus, volgens sommigen gekkenwerk. Volgens mij en mijn trainert goed in balans mits ik de flexibiliteit kon opbrengen zaken aan te passen als het toch anders zou lopen.

Vandaag liep ik mijn laatste langere duurloop voor Texel. Tevens was de afgelopen week mijn laatste topweek. Rest nu om erg goed uit te rusten, in beweging te blijven maar vooral om 1 april klaar te staan.  Aan de voorbereiding heeft het denk  ik niet gelegen. Slechts een klein griepje gooide roet in het eten. Aan de support heeft het al helemaal niet gelegen. Natuurlijk in eerste plaats van mijn allerliefste, die gelukkig ook nog met me getrouwd is. Daarnaast van onze drie kindertjes die de lol er wel van inzien dat vaders zo vaak op pad gaat om zijn droom te verwezenlijken. Het  opgerichte Spartateam zorgde voor extra motivatie en stimulans. Trainert Marjolein blijft me trouw in de gaten houden en zowel clubgenoten bij Ac-tion, gastlopers oa. van de triathlonclub en vele supporters zorgen voor de nodige extra motivatie. De trainingen met Jan-Albert Lantink waren speciaal. Runnersworld Enschede: dank voor het materiaal.

Wat het gaat worden: ik heb geen idee.  Ik heb er wel zin in, over twee weken is het eindelijk zover.

Klagen

Mag het even!

Mila lopers in de sneeuw

Vandaag heb ik vrijwel de hele training lopen mopperen ( 17 km, van werk naar huis met een omweggetje). De wind was tegen, de motsneeuw was tegen, mijn humeur was tegen en vooral die gruwelijke kou stond me vandaag zo ontzettend tegen. Al meer dan drie maanden en meer dan 2100 trainingskilometers is het gewoon koud geweest.  Sneeuw, regen, vries en vies weer. Die enkele dagen dat het mooi weer was lag ik ziek in bed. Gadverdamme wat een giga, mega kloteweer. En het gaat de rest van de week gewoon nog even door. Vorst, gevoelstemperaturen die bij de Noordpool horen. De rest van mijn laatste top trainingsweek week richting Texel zal het net zo zijn als de voorafgaande weken. Koud, muts, handschoenen, lange broek, dikke trui, thermoshirt : bleeh!  Zul je zien dat het 1 april tijdens de 120 van Texel de eerste, lekkere warme dag wordt  en we allemaal ontploffen van de warmte omdat we het nog niet  gewend zijn. Gadverdamme, wat een weer.

Mag het even!

De benen zijn eigenlijk wel goed. De New Balance schoentjes doen hun werk. Gisteren weer een lekker tempoblokje kunnen draaien van 14 – 15 kmh. Een rustig weekje met totaal 100 loopkilometers. En vandaag contact gehad met dagblad Tubantia die wel interesse heeft in mijn loopavonturen. Eigenlijk helemaal geen reden tot klagen.

Schoentjes

Na een verplicht weekje rust (deels ingepland en deels veroorzaakt door een griepje) was het tijd om weer eens naar buiten te gaan om te rennen. Met een temperatuur van boven de 10 graden bleef de lange loopbroek in de kast en mochten de benen weer eens zonlicht zien. Een zonnebril leek me een beetje overdreven alhoewel het niet geheel overbodig was geweest gezien het fel witte vel van mijn twee stelten.

Het lopen viel eigenlijk vies tegen. De totale ‘duurloop’ (ja, echt tussen aanhalingstekens) van 14 km was best zwaar. Het ging dan wel iets sneller dan normaal, vooral veroorzaakt door het zonnetje, de blote benen, het eindelijk weer buiten zijn, maar toch. Ook had ik verwacht dat meneer de knie zich rustig zou houden. En dat was eigenlijk niet echt het geval. Toch overbelast? Toch teveel gedaan? Toch de meniscus?

Na thuiskomst bestudeerde ik mijn loofsloffen en voorlopig stel ik een geheel andere diagnose. Aangezien ik sinds september 2012 fors aan het trainen ben en veel meer kilometers maak dan voorheen zijn mijn loopschoenen veel sneller aan vervanging toe.  Ik loop vanzelfsprekend op meerdere paren (niet tegelijk, alhoewel ik laatst wel  per ongeluk twee verschillende schoenen aan had gedaan) en ik heb recent nog een wedstrijdschoentje gekocht. Maar die trainingsschoenen zijn toch alweer wat ouder. De twee jongste paren lijken redelijk op elkaar (vandaar de verwisseling laatst) en van beide paren is de demping en de steun zo goed als op. Het bovenwerk is zelfs een beetje kapot aan het gaan. Voor een wat kleiner duurloopje is dat niet zo’n probleem maar voor de langere tochten gaat dat uiteindelijk wel doorwerken. Dat in combinatie met  niet echt super geweldige knieën: tel uit je verlies.

En dus, op de fiets naar de Kuipersdijk, naar  Runnersworld Enschede.

De recentie van Mark de Boer op ProRun maakte me nieuwsgierig naar de New Balance 1080. Op voorraad, goede maat, goede pasvorm, mooi uiterlijk. Klaar. Niet doorzoeken, niet verder kijken, deze neem ik.  Als dan blijkt dat Runnersworld zijn best voor je wil doen om mijn  Sparta- avontuur via New Balance te willen sponsoren is de middag helemaal gemaakt.  Later deze week staan er weer wat langere duurloopjes op het programma. Volgende week weer een mooie omvangsweek: aan de schoenen zal het in ieder geval niet liggen. 

Dank aan Harry Dijk (Runnersworld Enschede). Dank aan New Balance.