Af en erop

De kop is er weer af.

 Nee, deze opening is niet geheel naar waarheid want de kop zit er juist weer goed op. En vast. Al het vorige is afgesloten en afgerond. De blik is naar voren gericht. Slechts één sportief doel. Één focus, geen fratsen.

Na het nodige puzzelen is het schema voor de komende weken rond. Op een aantal onderdelen zijn veranderingen doorgevoerd. Daarnaast moet ik meer aandacht besteden aan slapen. Op tijd mijn nest in na zware trainingen of voorafgaande aan zware trainingen. Minimaal acht uur maar liever nog tien uur. Nu was ik al geen avondmens maar de komende weken zal dat nog extremer worden. Super ongezellig maar in deze trainingsfase essentieel om goed hersteld aan de volgende training te kunnen beginnen.

Deze week was qua omvang nog niet al te zwaar; de heuveltrainingen waren aardig pittig. Zaterdag een vlakke 41 km waarbij de loopmaatjes van Tion maakte dat een groot deel van de kilometers omvlogen. Zondag een lange duurloop over de Duitse heuvels. Een nieuwe startplek zorgde voor nieuwe heuvels en dat leverde zowel kwalitatief als kwantitatief een supertraining op. Vroeg op pad, halverwege een forse regenbui en na de laatste beklimming als beloning een heerlijke halve liter cola in de berghut. De kop is er weer af, nog 18 weken te gaan.

Over, nog niet uit

Kun je jezelf voor de gek houden?

Je kunt het in ieder geval proberen maar mij lukte het niet echt. Steenbergen, ik had er wel zin in (zei ik) en het zat wel goed allemaal (zei ik). Goed uitgerust, goed voorbereid, geleerd van eerdere fouten. Vol goede moed  ging ik op weg om rondje na rondje vol te houden dat het best goed ging en ook nog wel leuk was.  Het moest langzaam, eigenlijk nog langzamer dan ik liep (10-10,5 kmh). Ik hield me er met moeite netjes aan en elke 2 uur was de discipline er om even te gaan wandelen en tijd te nemen om goed te drinken en te eten. Aan alle kanten werd ik ingehaald door andere lopers. Vol verwondering zag ik ze komen en gaan. Blijf bij je eigen race, blijf bij je plan. Was het instorten van onze party-tent symbolisch voor het verdere verloop?

Het team werkt perfect. Hapje, drankje, alles staat klaar als ik weer langs onze standplaats kom. Eerst de verzorgingsposten en dan staat daar mijn team in de bocht klaar. Plots staat maatje Gerard en zijn gezin langs de kant. Wat een leuke verrassing. Na 6 uur even wat eten en tegen 19.00 uur een bakkie koffie, net of het een gewone avond is.  

Rondje na rondje, hoe lang kun je jezelf voor de gek houden. Ik heb er geen lol in. En natuurlijk word ik moe en vermoeid. Te makkelijk geef ik eraan toe, even rusten, weer op pad gaan, nog een keer rusten weer op pad gaan, rondje wandelen, zere voeten, nog zeerdere voeten.

Achteraf heb ik vooral met mijn hoofd verloren. Na 92 km stop ik ermee en ook de uren daarna is dat hetgeen wat zich in mij  hoofd heeft vastgezet. Ik stop ermee. Ik ben geen ultralange loper. Mentaal en fysiek kan ik 100 km aan, verder dan die 100 is aan mij niet besteed. Dan overzie ik het niet meer en slaat verveling en vermoeidheid toe. Om zoveel verder te lopen moet ik zoveel langzamer lopen en nog langzamer lopen vind ik niet leuk. En zo maalt het rond en rond. Uur na uur, tot maandag ochtend. Ik zou moeten werken maar ben vooral druk met  ‘what’s appen‘ met één van de teamleden.

Het hele team ziet het anders. Start nou gewoon maar, hier heb je al jarenlang van gedroomd. Starten, lukt het dan heb je een geweldige wedstrijd volbracht, lukt het niet dan heb je deelgenomen aan een geweldige wedstrijd. Je leeft maar één keer, wie niet waagt zal nooit winnen. Het team wil naar Griekenland. Wil je als toerist of als loper erbij zijn, vraagt mijn zus. Wat zegt je hart? Alles is geregeld, dit gaat je nooit meer lukken. En wat vastzat in mijn hoofd begint af te brokkelen. Tel daarbij op de geweldige steun van al die sportieve en geweldige tukkers uit Enschede en omstreken (zelfs uit Almeloooow), superberichtje van de Sparta-koningin van Nederland, opbeurende mail van de Sparta-koning. Een mooie mail van trainert Marjolein. Ik stop met mezelf voor de gek te houden. Ik wil er dit jaar bij zijn.

Sorry mam, ik ga denk ik toch nog even een paar maanden door met trainen voor de mooiste en bijzonderste wedstrijd waaraan ik ooit zal gaan deelnemen.

Σπάρτη, έρχομαι

Kriebels

Het kriebelt, het jeukt, het draait rond en rond en rond.

24 uur hardlopen. Ik ga eraan beginnen, ik moet er niet aan denken. Starten om 12 uur. Rondjes van een kleine 2,5 km. Doorlopen, de avond in, de nacht door, de ochtend in tot het middag uur. Hardlopen, drinken, eten, wandelen en weer hardlopen. Enzovoort, enzovoort, en zo voort. Rondje na rondje. Uur na uur. Ik weet hoe ik het ga doen. Lesje geleerd, wonden gelikt, kin naar voren, kop omhoog.

Na Texel is de twijfel toch wel wat toegeslagen. Ik was ervan overtuigd daar een mooie prestatie neer te kunnen zetten en het werd niks. Ondanks dat ik toch alweer heel wat jaartjes aan hardlopen doe heb ik veel van Texel geleerd. Domme fouten, naïef bijna. Met Ultra’s valt niet te spotten. Ultra’s neem je beter serieus. Gedachten draaide rond en rond en rond. Kan ik dit wel? Kan mijn lichaam het wel maar vooral, ben ik mentaal sterk genoeg? Ik denk het wel, bijna weet ik het zeker van wel. Toch?

Hazen tijdens de Enschede Marathon was weer geweldig. Anderen helpen een mooie prestatie neer te zetten. Coach Marjolein op de fiets en teammaat Gerard die het uiterste uit zichzelf haalt en een dik PR loopt (3.29). En ook de anderen van het zaterdagochtend team (Freddy, Simon en marathon debutanten Rik, Nico en Melvin) lopen goed, beter, best. Trainer Harry zal het nooit verleren. Een bijzondere aanpak met extra lange duurlopen. Want ook bij de marathon geldt: je moet respect hebben voor de afstand. Er valt niet mee te spotten en zij die dat wel doen vallen door de mand.

Voor de 24 uur lijkt het me vooral zaak om fris aan de start te staan. Nog even snel wat kilometers maken; ik raad het anderen altijd af en dus deed ik het zelf ook maar niet. De basis is goed. In plaats daarvan een uitstapje naar een klein lokaal loopje over 10 km in Boekelo. Rondje één lekker achterin de kopgroep meelopen, rondje twee plots op kop, rondje drie versnellen zodat de anderen me niet meer zouden zien op het bochtige parcours en rondje vier proberen de wiskunde juf van dochter Janeri nogmaals te dubbelen. Het was leuk en ook wel weer pittig, dat echte harde lopen. Helemaal leuk dat Janeri ook eerste werd op de 5 km.

Het kriebelt, het jeukt, het mag wel beginnen.

Steenbergen, we komen eraan.