George

Het gaat gebeuren. Zaterdag vlieg ik naar Athene!!! Mijn Griek George haalt me bij het vliegveld op en zal me door de heksenketel van Athene naar mijn hotel rijden. George heb ik gehaast tijdens de Enschede Marathon. Op zijn shirt had hij de Griekse vlag genaaid en toen ik dat zag moest ik natuurlijk even een praatje maken. Ook droeg George handsc

George, tweede van links

hoenen en daar leek het me wel een beetje warm voor. George liep een PR en via de mail onderhielden we contact. Zaterdag krijgt George zijn handschoenen terug. Hij had ze onderweg aan meefietsende Marjolein gegeven. Ze zijn niets waard, die handschoenen maar het leek me toch leuk ze voor hem te bewaren. Volgende week vrijdag start ik op de SPARTATHLON !!! Soms is het nog zo onwerkelijk. Ik ga starten op een wedstrijd die ik eigenlijk voor onmogelijk gehouden heb. Zo lang, zo warm, zo zwaar. Dat kan ik nooit, heb ik altijd gedacht. Na de meniscus operatie sprak ik de wens uit ooit nog eens recreatief een marathon te kunnen lopen. En nu start ik op de SPARTATHLON !!! Na de onvoltooide wedstrijden ‘rondje Texel’ en Steenbergen is het idioot om in Athene aan de start te willen staan. Toch is het gelukt, dankzij vele mensen die me gesteund hebben mijn droom te gaan verwezenlijken, een goede voorbereiding te realiseren. Ik kan het nog bijna niet geloven maar op 27 september start ik. SPARTATHLON: ik kom eraan

Zwitserland

Een week leven en trainen als een echte atleet. In Zwitserland, op 1100 meter hoogte, met twee andere atleten. Lopen, eten, slapen. Nog nooit eerder heb ik zoiets gedaan en toen de mogelijkheid zich aandiende, vakantie dagen net voldoende waren, het thuisfront er volmondig achter stond, was de kogel door de kerk. Dag 1: meteen de bergen in. Lang stijgen, langer stijgen. Krachten proberen te verdelen maar wat is de verdeelsleutel? Proberen een lekker ritme te vinden. Eenmaal op hoogte sta ik telkens weer verbaasd van de schoonheid van de natuur. Het is moeilijk niet te blijven rondkijken, we zijn hier immers om te trainen. Maar die sneeuw, de gletschers, het uitzicht. Een extra lusje brengt ons bij oude boerderijtjes. Verlaten staan ze in een alpenweide. We gaan terug. Dalen, dalen, dalen. Goed voor de bovenbeenspieren. De pret wordt ruw verstoord als ik door mijn enkel ga. NEE, hé. Het zal toch niet gebeuren dat ik er nu al uit lig ! Tanden op elkaar en na eerst een stukje strompelen, wandelen, gevolgd door dribbelen, overgaand in hardlopen wordt de pijn steeds minder. We denken dat we éénmaal beneden er wel zullen zijn. Maar plots gaat het pad weer de bossen in om een uur later bij het meer uit te komen. Vandaaruit is het nog 5 km. Dag 1 sluiten we na 6,5 uur af. Dag 2: oei, de kuiten staan op ontploffen.De eerste kilometer is vlak. Daarna op en af door de bossen. Niet extreem en niet al te lang. Het gaat me wel wat hard, zeker op de vlakkere stukken. Voor vandaag is deze training voldoende (2,5 uur) en 's-middags ga ik wat wandelen als de anderen tempo's rondom het meer uitvoeren. Dag 3: het klimmen gaat steeds beter. We zijn vroeg op pad gegaan. De route staat goed aangegeven en al snel is het lekker warm. Twee Zitserse boeren weten een kortere route naar boven. De vrouw spreekt Duits en wijst naar links, de man spreekt een andere taal en gebaard naar rechts. Uiteindeljk lopen we maar door. Hoger, en hoger en hoger. Soms op handen en voeten omhoog. Op naar Italië, stuwmeren, vergezichten, riviertjes, boerderijtjes. Het is wel grappig om na uren (hard)lopen door de bergen op een schitterende plek uit te komen en geconfronteerd te worden met een geparkeerde auto. Zo kan het dus blijkbaar ook. Na 7,5 uur bezoeken we een bevriende wijnhandelaar. We 'moeten' proeven, krijgen een fles mee voor bij het avondeten en voelen de laatste drie kilometer geen enkel spiertje meer. Dag 4: 's-ochtend wat aanrommelen en 's-middags twee rondjes om het meer. De eerste rustig, de tweede wat harder. Dag 5: de tocht der tochten. Vroeg op pad, hoofdlampjes mee en de eerste twee uur tempo maken want anders redden we het misschien niet. Wederom geweldige natuur, meertjes, bosbessen, riviertjes. Boven de boomgrens wordt het stijl. Losse stenen, een pad wat je nauwelijks een pad kunt noemen. Angst slaat me in de benen maar de anderen helpen me erdoor heen. Weer in Italië. Loslopende paarden, hoogvlaktes, sneeuw, vergezichten en wat donkere wolken. In de berghut wat drinken en weer snel op pad. Donkere wolken dreigen. Nog één pas en dan is het alleen nog maar dalen. Boven aangekomen trekken de wolken open en is het weer mooi weer. We gaan het makkelijk halen want na 8,5 uur zitten we op het terras dit keer met een cola en een grote ijscoupe. Dag 6: lopend naar het meer, eerste rondje rustig, tweede rondje steeds sneller en het laatste rechte stuk volle bak tot ruim 17 kmh. Alsof we gisteren niks gedaan hebben raffelen we de 27 relatief vlakke kilometers af. Dag 7: de laatste training. Op pad om hoog in de bergen een kerkje te bezoeken. De benen voelen super en hoewel de route wat afwijkt van de planning, de bossen er weer geheel anders uitzien, komen we toch aan bij het kerkje. Met deze 4,5 uur komen we totaal op ruim 200 loopkilometers uit. Een geweldige week. Dank aan Jan-Albert en Jeroen. Het was zeer bijzonder om met deze, niet moe te krijgen mannen, door de heuvels te rennen, te genieten van de inspanningen, de omgeving, de natuur. En als je na uren inspanning er nog de lol van inziet om in de berm te gaan liggen om een mooie foto te maken van de nieuwe loopschoenen van Jan-Albert dan weet je het zeker: gek zijn doet niet zeer.