2013

Terugkijkend op het afgelopen loopjaar is het een heel bijzonder jaar geweest.
Een jaar waarin ik, mede dankzij de onvoorwaardelijke steun van mijn lieve vrouw, zus en Hans en Winnifred, gestart ben op de Spartathlon. 

Een jaar waarin ik een record aantal trainingskilometers (bijna 6700 km) gemaakt heb. Vele samen met Jan- Albert, over de grens in de mooie bossen en over heuvels.
Vele samen met mijn loopmaatjes. Maatjes die meeleefden, een steun waren op momenten dat het even niet liep. Maatjes die spieren soepel masseerden, bemoedigende woorden hadden, zich verbaasden, zich verwonderden, hielpen, plezier hebben in onze sport, stimuleerden.
Met heel veel genoegen kijk ik terug naar het avontuur wat ik, samen met alle anderen, aanging.
Het was geen jaar van goede prestaties. Het was vooral een jaar waarin ik veel leerde op het gebied van  trainen, focussen, omgaan met tegenslagen en gaan voor een droom en passie. Mentale grenzen verlegd, lichamelijke grenzen opgezocht. Ultralopen is een mooie sport. Ultra lopen is een harde sport.  Het succes lag in 2013 niet bij de eindstreep. Het succes lag hem in de beleving, het samen met anderen beleven.
Als je wint heb je vrienden. Ik heb ervaren dat ik, zonder te winnen, ook  veel vrienden heb.

2013 zit er bijna op.

Zonder blessures, godzijdank zonder blessures.

En hoewel ik duidelijk meer aanleg heb voor de kortere afstanden zal 2013 nog niet het einde van mijn ultra aspiraties worden.  In maart bij Bertus op bezoek, in april lekker thuis een marathon,  in juni een hele lange in Luxemburg  en in september weer eens naar Henri  in het  Noorden.

Bey bey 2013, welkom 2014

De cross

Een spandoek bedrukt met START en aan de andere kant met FINISH.

Lintjes om de te lopen route te duiden.
Een perceel bos, aangevuld met wat zand, modder, landbouwgrond, greppels en heuveltjes.
Een kudde mannen en vrouwen, jongens en meisjes.
Een startschot en kijken wie het snelste de vooraf bepaalde hoeveelheid rondjes kan rennen.
Een handvol publiek.
Meer heb je niet nodig.

De cross.

Het wintervermaak voor menig baan- en wegatleet.

Zo hard mogelijk rennen over onverharde ondergrond.
Het liefst op cross spikes.
Het liefst in singlet en korte broek.
Na afloop koffie of thee, een appel of een mandarijn. Smerige benen en natte sokken.
En soms voor de winnaars een tas met boodschappen.
De cross betekent: niet moeilijk doen, nummer opspelden en lopen.

Ik betrapte mezelf erop dat ik meer verwachtte, ook van deze crossjes.

Als ’s-avonds de uitslagen nog niet op internet staan …
Als de uitslagen niet kloppen ….
Als de informatie op de site anders is dan tijdens de wedstrijden ….
Als de competitie prijzen een klein bekertje blijkt te zijn …
 

We worden door de grotere, professionelere wedstrijden verwend.

Ik gedraag me verwend.
De cross moeten we koesteren.
Voor een paar euro een lekkere en leuke wedstrijd lopen.
De competitie aangaan, voor de einduitslag knokken en vechten.
Omkleden in een schuur, snert na afloop en stoere verhalen uitwisselen.
Dat is de cross.

Zo moet de cross blijven.

Foto: Suus