maandag 24 februari 2014

oei

Het was wel een beetje kantje boord.
Na een trainingsweek van 150 km, waarbij de knie zich dan weer nadrukkelijk en dan weer minimaal meldde, werden de klachten plots niet minder. Zelfs met de hond wandelen ging niet zonder een zeer onaangenaam gevoel in de knie.
De knie, de meniscus knie, vond het welletjes en meldde zich zeer nadrukkelijk. Het is genoeg, het is te veel, je moet stoppen.

Er zat niets anders op dan de geplande trainingen te schrappen en rust in te voeren. Voor een ultraloper die gewend is dagelijks te trainen is rust iets wat zeer veel onrust veroorzaakt. Een dag niet kunnen trainen voelt aan als een week. Twee dagen voelt als onoverkomelijk. Wedstrijden verdwijnen als nooit gevallen sneeuw voor de zon. Elk uur, ieder half uur, elke minuut: even checken hoe de knie voelt. En natuurlijk voel ik hem dan ook, zelfs als er niets te voelen valt.
De meniscus knie: toch het einde van mijn looppassie. Stel je voor dat het niet over gaat! Stel je voor dat er weer een operatie plaats moet vinden! Kan ik het dan weer opbrengen om te starten met minuutjes hardlopen? En de keer erna twee minuten? Heb ik daar nog voldoende motivatie voor?
Na het geven van een looptraining en enkele voorzichtige rondjes op de atletiekbaan gloort er hoop. Het ging pijnloos! De volgende dag toch weer reactie maar dat blijkt alleen ochtendstijfheid te zijn. De training met de marathongroep op zaterdag gaat wonderwel erg goed. Het eerste uur pijnloos, het tweede uur pijnloos en ook het lusje naar huis blijft alles zonder gevolgen. Ik durf niet te denken dat het over is. Toch lijkt dat wel zo te zijn want zondags geen reactie op de 25 km van zaterdag. Het is schitterend weer. Uurtje uitlopen? Voorzichtig op pad. Pijnloos. Extra lusje….extra uurtje? Pijnloos. Maandag ochtend: geen reactie.

Het was kantje boord.

dinsdag 11 februari 2014

Maar nu even niet


Wel, niet, wel, niet.

Soms is de beslissing om niet te gaan trainen moeilijker dan de beslissing om wel te gaan.

 Eigenlijk is er bijna nooit een goede reden om niet te gaan. Geen zin? Hoezo geen zin? Elke training is als een klein puzzelstukje in het grote geheel.  Een klein blokje  van de pyramide op weg naar de top. Geen enkele training staat op zich. Ze vormen een onderdeel van het weekprogramma, van een cyclus van weken, van maanden, van rustperiodes naar intensievere trainingsweken, naar wedstrijdpieken.

Geen zin vormt geen onderdeel van dat programma.

Net zoals slecht weer ook geen reden is. Regen, wind, hitte. Als atleet pas je je aan. Alléén ijzel; bij ijzel ga je beter niet trainen.

Toch kwam al fietsend vanuit mijn werk naar huis plots de beslissing opzetten om vanavond niet te gaan trainen. De beslissing om de knie die toch wat aan het zeuren is een avond vrijaf te geven. De beslissing om een vervelende aanhechting in de heup tijd te geven volledig te laten genezen. Alternatieven komen en gaan. In plaats van een intensieve baantraining een mooi duurloopje in donker buitengebied…. Samen met de hond een uurtje gaan rennen …. Een flinke krachttraining ….ze komen, worden overwogen en af geserveerd. Ik voel dat het beter is om vanavond echt helemaal niet te trainen.

En op het moment dat ik het met mijn meisje gedeeld heb is het werkelijkheid geworden.

Plots heb ik tijd om voor ons beide te koken (onze zoon is wel gaan trainen en heeft al gegeten).

Plots heb ik tijd om de hond uit te laten.

Plots heb ik tijd voor een bakkie koffie en bedenk ik me dat ik nu al zin heb in de training van morgen en al helemaal uitkijk naar de 50 kilometers over  de Duitse heuvels op zondag . 

Plots extra tijd …..