Nico en Simon, Jon en Roy en John en vele anderen: EnschedeMarathon 2014

Met teveel andere zaken aan je hoofd is het lastig de juiste focus te vinden. Meestal lukt het wel als het startschot eenmaal geklonken heeft. Adrenaline en wedstrijdmentaliteit doen hun werk en de wereld bestaat slechts uit de kilometers welke afgelegd moeten worden, het parcours met alle eigenaardigheden, de tegenstanders die zich nog voor je bevinden of van achteren dreigen op te komen. Het is zaak om kracht, conditie en doorzettingsvermogen op een beste manier te gebruiken. Het vinden van de juiste focus wordt lastig als lichaam en geest niet in balans zijn. Veel (zorgen) aan je hoofd hebben kan zo zijn uitwerking hebben op je lijf. Spierspanning daar waar je het niet wilt hebben en niet kunt gebruiken.

Tijdens de Enschede Marathon kwam er veel te vroeg spanning op mijn hamstring te staan. Tijdens trainingen had ik daar al regelmatig last van maar meestal trok het wel weer weg of was het te hanteren. Nu blijkbaar niet. De eindeloos durende regenbui werkte ook niet echt mee. Het was nat, het werd steeds kouder en het was lastig het gewenste tempo vast te houden. Mijn rechterbeen leek steeds vaster te komen zitten. Dit had zo zijn invloed op mijn loopstijl. En dat had weer invloed op mijn onderrug. Hardlopen ging steeds meer op waggelen lijken en waggelen gaat nu eenmaal langzaam. En langzamer, en langzamer.
Op 30 km moet de spanning er toch maar even af. Even stilstaan, hamstring oprekken, rug ontspannen en de tijd nemen weer op gang te komen. Het werkt en helpt. Vooral de rechte stukken lukt het om het tempo weer wat op te voeren. Bochten en vluchtheuvels zijn minder leuk.
De focus staat op het inhalen van lopers in groene, blauwe of welk shirtkleurtje dan ook. Meefietsende Marjolein pept me op, zegt dat het goed gaat. Ik heb geen idee hoe hard we gaan. Harder gaat niet.
Achter het rode shirt aan, er voorbij knallen en ze vooral niet laten aanhaken. Drie uur en twee minuten later zit de marathon erop. Rekening houdende met een pisstop en de rekoefeningen is het verval niet al te groot. Dikke complimenten voor Nico en Simon: een geweldig optreden.
Nico is ook nog zo aardig mijn doorweekte schoenen te helpen uittrekken. Heel langzaam kleed ik me om. Alles voelt stram, stijf en oud. Dit was weer eens een marathon.

 

Over zeven weken staat er een nieuw avontuur gepland. De komende weken herstellen, duurvermogen uitbouwen en hopen dat alle andere zaken dusdanig op orde zijn dat de kop en het lijf klaar staan op de langste dag van 2014.

Hordes voor de marathon (en verder)

Hardlopen is vrijheid. De vrijheid om te gaan en te rennen waarheen ik wil. De vrijheid om links, rechts, rechtdoor te gaan. De vrijheid een extra lusje in te bouwen, een route te nemen die ik niet eerder nam of om toch maar huiswaarts te gaan. De vrijheid en inmiddels de conditie  dit spelletje een hele dag vol te kunnen houden en als ik het zou willen ook nog wel wat langer. De vrijheid grenzen op te zoeken en ze te proberen te verleggen. De vrijheid om niet te gaan rennen alhoewel dat vaak de meest lastige is.
Vrijheid.

Vandaag kreeg mijn vader te horen iets meer vrijheid te krijgen. Hij mag nu zonder begeleiding de afdeling verlaten en wat door het ziekenhuis wandelen. Ook mag hij een klein stukje naar buiten, een frisse neus halen. Uit bescherming was deze vrijheid hem tijdelijk ontnomen. De regie moest even overgenomen worden. Links, rechts, rechtdoor: hij was het spoor bijster.

Mijn vader was blij met de vrijheid welke hij kreeg. Hij bedankte de docter. Dank u wel. De docter glimlachte. Bedanken voor vrijheid !

Vanavond ging  ik nog voor het avondeten op pad. Het plan was om eerst een klein rondje met de hond te rennen en vervolgens nog een extra rondje alleen. Al  lopend veranderde ik de route en liepen we ontspannen één grote ronde van 17 km. Omdat het kan. Omdat het mag.  Dank u.

Wetenschappelijk geslof

Ik heb niet zo heel veel met wetenschap. Binnen de loopsport doe ik veel op gevoel. Natuurlijk heb ik er veel over gelezen. Ervaringen van anderen, wetenschappelijke onderzoeken, weer nieuwe wetenschappelijke onderzoeken, onderzoeken die onderzoeken onderzoeken, etc.  Ik probeer ze te lezen, ik denk er het mijne van. En probeer daarna toch maar weer op mijn gevoel te vertrouwen.
Trainert is wetenschapper. Dat is goed voor mij want het houdt me bij de les en houdt me scherp. Niet dat ik alles meteen aanneem van trainert. Daarvoor ben ik te eigenwijs en teveel een ezel die zich wel vijf keer stoot. 

Enkele dagen geleden kwam trainert met het verzoek of ik mee wilde doen met een wetenschappelijk onderzoek. Ik hoef er niets voor te doen alleen maar de marathon binnen drie uur af te leggen. Die drie uur heeft niets met het wetenschappelijk onderzoek te maken maar alles met de tijd dat de batterijtjes het blijven doen. Die batterijtjes voorzien een vijftal zendertjes van stroom. Die zendertjes zitten in een klein, plastic lucifersdoosje. Die doosjes plakken ze op mijn schoen, enkel, bovenbeen, borst  en rug.  De zendertjes zenden iets naar een ontvanger. De ontvanger is bevestigd aan een fiets en trainert zal dus 42 km lang vlak bij mij fietsen om alle signaaltjes op te vangen. Wat ze gaan onderzoeken is  het effect van vermoeidheid op mijn loopstijl is.

Tja.

Beste onderzoekers: bij deze presenteer ik u de uitslag van uw onderzoek. De laatste kilometers van mijn marathon lijkt mijn loopstijl nergens meer op. Er is nauwelijks  sprake van een zweefmoment. Ik til mijn poten nagenoeg niet meer op en draai mijn onderbeen naar buiten als een soort ganzenpas. Mijn bovenlichaam staat nog enigszins rechtop al zal het geheel zich veel dichter in de buurt van moeder aarde bevinden dan tijdens de eerste 20-25 km. De piepjes van de zendertjes zullen overstemt worden door menselijk gepiep.  Ik hoop maar dat trainert mijn piepjes opvangt en me weet te prikkelen er nog een tandje bij te zetten.

Wat het onderzoek echter extra interessant maakt is dat clubgenoot DR ook meedoet aan het onderzoek. De kans is zeer groot dat hij sneller zal zijn. Snelheid is niet alles. Ik hoop van hem te winnen op schoonheid. De schoonheid van de souplesse. De schoonheid van het lopen op gevoel.

Enschede Marathon

En dan is het straks alweer 27 april 2014 en loop ik voor de zoveelste keer de Enschede Marathon. Een marathon waar ik mooie herinneringen aan heb. Als wedstrijdloper de strijd aangegaan met neefje Michiel Snuverink of met clubgenoten waaronder Detmar Roessink. Hans op de fiets. Marjolein op de fiets. Als wedstrijdloper het zonlicht uit zien gaan op 40 kilometer. Mijn vrouw stond bij me en ik herkende haar niet meer. De slechtste eindtijd ooit. Persoonlijke records gelopen. De editie op en neer naar Hengelo, misschien wel het dieptepunt van deze marathon. De marathon die samenviel met de verjaardag van onze zoon. Zijn verbaasde gezicht toen ik even stopte om hem een extra cadeautje te geven en het publiek spontaan lang zal hij leven inzette. Het stuntje van eerst de marathon lopen als pacer in 3.15 en aansluitend de halve marathon als pacer in 1.55. Zuslief als trouwe superporter. 

Zoveel herinneringen aan de Enschede Marathon.

En ook dit jaar staan we straks weer te popelen om op pad te mogen gaan. In het voorste startvak, klamme lijven, gespannen koppen, fans achter de hekken. Op weg, de kalmte bewaren, in een ritme zien te komen, aanmoedigingen beantwoorden met een grijns. Langs Runnersworld op weg naar Lonneker, de molen, naar de Miro, Glanerbrug, de volkswijk en weer terug naar Enschede om de tweede en laatste ronde in te gaan.

Goed drinken, gels nemen, koeling zoeken, kopwerk doen en linkeballen.

Dit jaar wordt toch ook weer een mooi jaar.

Met een grote groep lopers hebben we toegewerkt naar deze marathon. Namens Ac-tion Enschede zullen er minimaal tien wedstrijdlopers aan de start staan. Minimaal zes moeten er binnen de drie uur kunnen finishen. Daarnaast zullen veel clubgenoten als recreant of op de andere afstanden schitteren.

De komende dagen hoeft er niet zoveel meer. Beetje lopen, in beweging blijven en vooral ongelofelijk veel speculeren.

De dinsdag na de marathon staan we dan weer op de atletiekbaan. Wonden worden gelikt en gedeeld. Overwinningen gevierd en bewonderd. En als houte klazen worden er een paar rondjes op de atletiekbaan ‘uitgelopen’. Het zal meer op strompelen lijken, de uitzondering daargelaten die net doet alsof hij nog volledig fit is.