Atletiek of hardlopen zou een individuele sport zijn.
Het klopt dat je op elk moment van de dag kunt besluiten om
te gaan hardlopen. Een kwestie van omkleden, loopschoenen aantrekken en
wegwezen. Als marathon en ultra loper
ben ik het gewend om kilometers, uur na uur na uur, alleen af te leggen.
Me,
myself and i.
Meestal heb ik daar geen enkel probleem mee. Eigenlijk heb ik er
nooit moeite mee om alleen op pad te gaan. Maar heel vaak is het ook leuk om
samen met anderen te lopen. Wat kletsen, serieus praten, slap auwehoeren of
gewoon in stilte naast elkaar lopen.
Naast het samen trainen is het ook leuk om onderdeel te zijn
van een groep mensen die dezelfde hobby hebben en op eenzelfde manier met hun
hobby omgaan. Het zijn stuk voor stuk mensen die er plezier in hebben om te
bewegen, om lichaam en geest te trainen, om de competitie aan te gaan en elkaar te steunen, te motiveren, te
stimuleren, te troosten en te feliciteren. Het zijn mensen die weten dat als je
iets wilt bereiken je ervoor moet trainen; week in, week uit. Het zijn mensen
die kunnen afzien, discipline hebben maar bovenal ontzettend veel plezier
hebben met elkaar.
Vanavond stond ik naast de baan te kijken naar mijn
clubgenoten en de loopmaatjes van de triathlonclub. Stuk voor stuk werkten ze
zich in het zweet. Rondje na rondje werd er stevig doorgelopen. Ik wilde
eigenlijk op tijd naar huis. Een geplande looploze avond. Even kort met de
trainer kletsen en weer weg. Het was gezellig op de baan. Praatje met die,
praatje met een ander, afspraken maken voor zaterdag, verhalen horen over
afgelopen trainingsweekend, plannen maken voor de toekomst. Met al die
mensen die voor deze individuele sport gekozen hebben vormen we een geweldig
team. Een team individuen. Rood, groen,
geel of blauw: het doet er niet toe. Een team waar ik in ieder geval graag bij
hoor. Ook al loop ik nog zo vaak ook graag alleen.
