Ne

We hobbelen door de nacht. Het is nog vroeg in de ochtend en toch is het nog nacht. 

Stikkedonker. 

Alleen onze hoofdlampen geven enige verlichting. Verder is alles zwart. We genieten. 

Herinneringen aan een donkere, zwarte nacht komen terug. Maanden geleden liep ik ook door de nacht. Hoofdlampje aan, verder alles zwart. Ergens in de verte was eenzelfde schijnsel van een hoofdlampje waarneembaar. Ook daar liep iemand door de nacht. Op weg naar een volgende verzorgingspost. Op weg naar Sparta.

Hardlopend door deze nacht merken we op dat we gezegend zijn dit te kunnen doen. Vroeg op te kunnen staan, met de auto naar de heuvels te rijden en een lange hardlooptocht te kunnen maken. Het is soms goed daar even stil bij te staan en gewoon tevreden te zijn dat het kan. Langzaam wordt het lichter. De lamp kan uit, het tempo gaat wat omhoog. 

Op de één of andere manier zijn we er vandaag niet helemaal bij. Hoewel onze route eenvoudig is (volg de bordjes met een zwarte H van de Hermansweg) zijn we meermalen de weg kwijt.

Mijn gedachten zijn bij Deventer.

Zal ik wel/ niet/ wel/ niet? Zal ik op 10/ 11/ 12/ 10/ 11/ 12 kmh. weg gaan. Tien is voldoende om me te kwalificeren. Twaalf is voldoende voor een persoonlijk- en club record.

Het tempo ligt hoog vandaag. Volgen gaat niet vanzelf, het kost moeite. Vooral op de vlakkere stukken, daar waar het mogelijk is een beetje te herstellen van het klimmen en dalen, moet ik pushen.

Weer terug bij de auto staat de parkeerplaats vol. Het is nog maar twaalf uur. We hebben er ruim 50 km opzitten en maken plannen voor komende trainingen. Lange trainingen, nog langere trainingen, dubbeldekker weekenden en zelfs ééndaagse dubbeldekkers (twee maal vijf uur). 

Vroeg op pad, door de nacht.

Na Deventer gaat de knop om.

Eindbestemming Sparta.

Ne = Ja.

filmpje

51 km over Duitse heuvels.
Het gas stond aardig open en dus werd het een stevige en leuke training.
Een kort beeldverslag van de training van vandaag.

Ondertussen in Amsterdam

Het is even zoeken. Ik had me minimaal met de startlokatie bezig gehouden en vertrouw volledig op de navigatie techniek van Simon. Hij weet wat hij doet, rijdt één keer verkeerd en parkeert de wagen netjes op het nog natte grasveld. We zijn mooi op tijd. Startnummer halen, chip aan de schoen haken en nog een bakkie. Het wordt iets drukker maar daar is dan ook alles mee gezegd. De schuur waar we ons mogen omkleden is keurig netjes. Over twee weken staan we in Haaksbergen ook in een tot kleedruimte omgedoopte schuur maar die doet zijn naam echt eer aan: troep, stof, zand en spinnenwebben.  In deze schuur kunnen we zelfs een stoel scoren.

Bijschrift toevoegen

Een marathon lopen in de Achterhoek. Een trail marathon lopen. Onverhard, bospaden, zandpaden, weide paden, boerenerf paden, wortelpaden en soms een stuk verhard pad. Heuveltjes op en af en op en af. Bochtjes, bochtjes en nog meer bochtjes. De afwisseling is zo groot dat het eerste uur omvliegt. Zo nu en dan had ik even op mijn klokje gespiekt want het ging soms best hard. Jonge jongens stuiven naar beneden waardoor ik telkens moet lossen. Iets vlakker of bergop kan ik dan weer aansluiten. Ik verbaas me als ze allemaal lossen nadat  ik een tijdje op kop gelopen heb over een mooi slingerend bospad.  Ik let echter meermalen onvoldoende op en moet, dankzij een schreeuw van één van hen, weer achter hen aan. Aansluiten, even hangen en weer afscheid nemen. Het is lekker warm, het loopt heerlijk. De trainingsloop wordt  een stevige duurloop. Ik schrik als plots nummer vier in de wedstrijd voor mijn neus staat. Hij weet niet of hij links of rechts moet; lintje of bordje ontbreken. We kiezen voor links (goede gok).  Hij loopt stevig op kop, volgen rest.  Plots wenst hij mij succes en laat het tempo zakken. Het duurt erg lang, loop ik mega verkeerd? Waar was de tweede waterpost? Op 30, 32, 34 km. Eindelijk. Bidon bijvullen, kletspraatje maken. De langzamere lopers op de 31 km zijn al lang weg (voor hen lag deze post op km 23). Lukt het om hen nog in te halen? Tempo erop. Met een flink venijn in dit laatste deel van de marathon lukt het toch nog een tiental lopers in te halen. Na 42 km in 3.27 is er geen finish te bekennen. Nog een aantal heuvels, twee bonuskilometers en toch wel zware benen zit het er tien minuten later op.  

Een geweldige marathon. Broodjes en pepernoten van de plaatselijke bakker als prijs voor de bronzen stek.  Één en dertig finishers.  Onderweg vier mensen die aanmoedigden en velen die verbaasd omkeken. Twee drinkposten. Honderden onzichtbare hazen en konijnen. Geen pers, geen publiciteit, een toporganisatie.

Amsterdam is  hot, Lochem is OerendHard Gaaf.

Half werk

Ik had er niet bijzonder veel zin in. Maar goed, inschrijven is inschrijven en dus de wedstrijdschoentjes aan en samen met dochter Janeri  lopend naar de Geesinkweg.  De benen voelen alles behalve fris. Nog moe van enkele slenterdagen in Istanbul, een lange terugreis, kort nachtje, duurloopje en een iets langer nachtje. De gezelligheid bij de wedstrijd maakt veel goed. Praatje hier, praatje daar, voor de zoveelste keer de opmerking dat de halve een eitje moet zijn voor een ultraloper. De steigerungen lijken meer op aanstampen van het kunststof dan op een vloeiende versnelling.

Knal, weg en gewoon keihard achter de eerste aan rennen. Het gaat veel te snel, ik zou veel langzamer moeten lopen maar wat kan het schelen. Beetje bluffen, kort gesprekje met Geerdink, 15 km-ers inhalen en op 5 km al behoorlijk adem te kort hebben. Kop over kop richting 10 km. Praatje met Veenstra. Loopt daar in de verte Detmar ? Bijten om weer aan te sluiten en Simon vervloeken dat hij nog harder kan. Na 15 is het beste er wel af. Het voelt alsof ik stilsta, kilometers kruipen.  Derde Tionees in 1.24

Dinsdag ochtend. Hardlopend naar het werk. Soms gaat dat lekker. Na 13 km snel douchen en aan de slag. In de loop van de middag bedenk ik me dat de route naar huis met een omweg zal gaan en in een wat hoger tempo. Het loopt heerlijk. Het loopt geweldig. Zo nu en dan gluur ik even en zie dat de snelheid oploopt van 11 naar 12 naar 14 naar 15. Inclusief pispauze, blubberpaden en wachten bij het oversteken wordt een halve afgeraffeld in 1.41.

Best lekker, half werk.

Uit met uitstellen

Samen met vele anderen volgde ik de race. Verbazing dat het de eerste 80 km regende. Nog meer verbazing dat de vriendelijke Italiaan  (ik ken hem niet maar hij lijkt me erg vriendelijk) zo hard doorloopt en zo geweldig als eerste de voeten van Leonidas aanraakt. Plaatsen langs de route herken ik van mijn deelname vorig jaar. De hilarische official die bij iedere regel benadrukte dat ze er misschien ook wel weer van af zouden wijken. De kinderen op straat. De verzorgingsposten. Sfeer, sfeer en nog meer sfeer.

Ooit schreef Leonie van den Haak dat ze elke dag aan deze wedstrijd dacht. Is dat het virus? Ik ben besmet.

Speurend op de wedstrijdkalender van Ultraned ben ik met name op zoek naar een wedstrijd over 100km. Voordat ik welke beslissing dan ook over een tweede poging kan nemen zal ik me eerst moeten kwalificeren. De limiet van 10 uur 30 min. over 100 km zou het probleem niet mogen zijn.  Er zijn verschillende wedstrijden. Ver weg en iets minder ver weg. Eigenlijk voel ik me op dit moment wel goed en redelijk sterk. Waarom uitstellen? Waarom langer twijfelen? Wie weet hoe het er volgend jaar bijstaat.

Dromen.

Durven.

Doen.