maandag 23 maart 2015

.kloar


Ik ben er weer klaar mee. Het is  genoeg geweest. Genoeg gezeurd, gepiept, gemekkerd. Genoeg pijntje hier, herstellen van daar en gezoek naar iets anders.
Ik had een plan en ik heb een plan.
Dat die Grieken met hun loting en hun miezerige acties om regels op hun manier uit te voeren mijn deelname aan de Spartathlon verknallen is tot daar aan toe. Dan niet. Maar het weerhoudt mij niet om door te gaan met tochten te willen lopen die me ‘best wel leuk lijken om eens te gaan doen’.  En laten dat nu vooral tochten zijn waar geen grootse organisatie achter zit, geen inschrijfprocedure, geen limieten, geen doktersverklaringen.

Limburg zwaarste, de BATA solo. De Hermansweg. De Handelsweg in twee dagen. Hardlopend naar Hans en Winnifred of vanaf hen weer naar huis lopen. Die heuvels in Engeland die Jolanda Linschooten ooit wist te bedwingen (moet ik wel nog kaart en kompas leren gebruiken). Triathlonnetjes. En wie weet wat er nog allemaal langs komt vliegen. De Halve van Hengelo, omdat het kan.
Ik ben er weer klaar voor. Maandag pak ik de draad weer op. Maandag was vandaag.

My run goes on.

zondag 15 maart 2015

.Niet leuk

Als voormalig dienstweigeraar een wedstrijd lopen op militair terrein is vragen om problemen. En ondanks voldoende lichamelijke signalen vooraf toch gewoon weggaan op een vooraf bedacht schema is vragen om nog meer problemen.
De zes uurs van Münster werd gehouden op het terrein van Kazerne Lutzow. Vooraf aanmelden is normaal bij een wedstrijd maar om ook je support teamlid aan te melden is wel weer bijzonder. Parkeren buiten het militair terrein, je aanmelden bij de portier (paspoort controle) en een ronde van 2,5 km over een volledig verlaten terrein. Bijzonder, dat wel.
Het start finish gebied omvat twee grote boogtenten met aan weerskanten tafels met allerlei versnaperingen. Iedereen heeft een hardplastic beker met zijn nummer erop. Die beker kun je in de tent zelf vullen met water, cola, thee. Opdrinken, beter terug zetten en op weg gaan voor de volgende ronde.
Zoals gebruikelijk moet ik tijdens deze wedstrijd een ‘sanitaire stop’ maken. Meestal kost dat vrijwel geen tijd. Kwestie van een geschikt boompje zoeken. Alleen was bij deze wedstrijd vooraf iets gemeld over ‘absoluut verboden’ en zag ik werkelijk niemand bij een boom staan. Wel gingen tijdens de doorkomst door de tent vele lopers een gebouw in. Ik moest op een gegeven moment echt heel nodig maar durfde niet Hollands brutaal te zijn. Er liepen her en der ook militairen rond !! Dus ook maar het gebouw in, trap omhoog, gang door, links de Herren. Gelukkig kon ik de weg naar buiten ook weer vinden.
Bij ultra’s lopen soms bijzondere mensen.
In Münster liepen heel bijzondere mensen. Een wat oudere dame waarvan ik, toen ik haar de eerste keer inhaalde, al dacht dat ze een beroerte had gekregen. Ze liep helemaal scheef, strompelde zowat en keek niet echt vrolijk.  Na 3 uur liep ze er nog zo bij.
Een ‘oermens’ in camouflage onderbroek, berenvelletje als shirt en ijsbeerschoeisel. Met een heus zwaard en viking helm liep ook hij zijn rondje. Een man op ouderwetse gympies. Twee blootvoeters. Een man die met armen en benen nog extremer zwaaide dan mijn neefje.
Het rondje van 2,5 km was niet rond maar eerder een aaneenschakelijking van lusjes. Na de start al vrij snel een strook boomsnippers langs een hek. Een smal pad van zo’n 500 meter gevolgd door een drekkerig stukje weiland. Op zich prima te doen maar de drekzooi werd één grote glibberbaan en blijkbaar gebruiken heel veel lopers zo’n zes uurs om gezellig bij te praten en doen ze dat het liefste met 4 – 5 man naast elkaar in een zeer gezapig tempo.

Voor de rest was deze zes uurs er één om hel snel te vergeten. Het liep al na 2 uur niet en na 3,5 uur was de motivatie volledig weg.
Daags erna was het  een genot om de vele lopers bij de Woolderes te zien rennen. Beide dochters liepen een zeer goede 5 km. Das dan wel weer leuk.

donderdag 12 maart 2015

loos


En zo klopt de leader van dit blog plotseling niet meer.
Enkele weken nadat ik mij kwalificeerde voor de Spartathlon (8.13 op 100km) kwamen de nieuwe regels uit Griekenland. Met mijn 100 km tijd kwam ik niet in aanmerking voor directe deelname en dus was het afwachten op de loting. Ik had goede hoop, bleef goede hoop houden en trainde keihard door. Vanochtend viel het doek en sta ik nummer 61 op de wachtlijst. Geen Spartathlon in 2015.
Het voelt erg zuur. Hoewel ik niet naar anderen wil kijken die wel op de deelnemerslijst staan merk ik dat ook dat in mijn gedachten meespeelt. Henri beschrijft het erg mooi op de website van Ultraned. Het is niet anders.

En nu? Conditioneel ben ik aardig in vorm. Eigenlijk zonde om daar niks mee te doen. Het is voor nu de vraag of ik me kan opladen voor bijvoorbeeld de 24 uurs van Steenbergen (9 mei)  of deelname aan de 100 km van Winschoten in September (onder de acht uur, dan is die in ieder geval binnen).
rechts afgeslagen
Het is maar hobby, er zijn ergere zaken op de wereld maar balen is het wel.

maandag 9 maart 2015

echo 6: Wilkomme

Foto: Jan-Albert
Als lopers zijn we gastvrij.
Iedereen die voldoende conditie heeft mag meelopen. 
Je doet er slim aan jezelf niet te overschatten. We houden wel wat rekening maar ook weer niet dusdanig veel dat onze eigen training eronder lijdt.
Zo lopen er regelmatig lopers met mij of met onze atletiekvereniging mee.
En zo loop ik zelf ook wel eens met anderen mee.

Zondag gingen we niet al te vroeg op weg vanaf de Luiseturm bij Borgholzhausen. Frisjes bij het vertrek, een koude wind bovenop de heuvelflanken. Ik loop met Jan-Albert mee en Arenda loopt weer met ons mee. Na een kilometer of tien sluit Jeroen aan en na 21 km keert Arenda weer om. Halverwege de tocht in Bielefeld (30 km) bood een toiletvoorziening altijd de mogelijkheid onze bidons opnieuw te vullen. Een grondige renovatie maakt dat er plots een toiletjuffrouw me achterdochtig aankijkt. In mijn beste Duits vraag ik haar om wat water en de hoofdknik vertaal ik maar als goedkeuring. Als echt HOLlander maak ik ook maar even snel gebruik van de schitterende nieuwe wc.
Entschuldigugn aber ich habe kein geld bei mich.
Jan-Albert besluit dat hij nog wel voldoende te drinken heeft.


Foto: Jan-Albert
Ons retourtje gaat traditioneel wat sneller.
Jeroen veegt onze oren tijdens de afdalingen. Gelukkig loopt hij ergens verkeerd en zijn we een tijdje verlost van zijn tempo’s. 
De één na laatste flinke beklimming gaat op het tandvlees. Ik kan Jan-Albert nog net volgen. Halverwege geeft hij kop over en volgt hij mij. 
Bij de mast moeten de handen even op de knietjes. Nog één echt zware voordat we de grote cola verdiend hebben.
Jeroen stopt, zijn training zit erop. Nog ruim 9 km,huphup in de benen.
Volgen, volgen, volgen.
Nog even naar de burcht in Borgholzhausen.
In looppas naar boven, wandelaars kijken verbaasd, kinderen grijnzen, terrasjes zijn gevuld. De handen moeten weer even op de knietjes. Ik sta nog maar net uit te hijgen of een nette man (een man in een net pak) zegt dat ik weg moet want dit is geen sportplatz. 
Weinig willkomme maar voor ik vertrek vul ik nog wel snel even mijn bidon bij de wc.


Naar beneden, het dorp door, twaalf, dertien kmh. 
Oversteken en de klim naar de Turm. Jan-Albert schuifelt omhoog richting het bos. Mijn benen lopen volledig vol. Even wandelen, bidon leegdrinken en in een piepklein looppasje naar de grote cola. Gastvrij worden we ontvangen door achterdochtig kijkende mensen. Na een halve cola vragen ze hoeveel kilometer we vandaag afgelegd hebben.


Doch nicht laufend? Doch wel.