ReggeRenners

Spierpijn ! Ik heb twee dagen later gewoon nog spierpijn. In mijn ‘achterarmen’!

Hoe het kan, het kan.
De hardlooptocht van Jeroen Machielsen langs de Regge was een waarlijk volksfeest. Bij het vertrek liep ik het eerste uur een beetje te balen. Mijn benen voelde nog wat moe van Limburg en mijn horloge had plots geen zin meer om een verbinding met boven te maken. Verstoken van informatie over afstand, snelheid en gemiddelden besloot ik gewoon lekker te volgen. De lucht werd steeds blauwer, het gras groener en het humeur beter. Dit soort tochtjes zijn de kers op de taart. Helemaal als je met drie ventjes op pad bent die ook gewoon over prikkeldraad kruipen, dwars door weilanden crossen, zich van bordjes ‘privé, geen doorgang’ niets aantrekken, bangerig de oudste van het stel laten uittesten of er stroom op een draad staat, die op ‘zou deze het wel houden’ bruggetjes eens lekker gaan staan springen, die zich laten wegjagen door schuttersfeestboeren, genieten van koffie met appelgebak, genieten van een blikje cola en na ruim 60 km nog gaan sprinten om er als eerste te zijn.
En als ze de tocht er dan op hebben zitten gewoon nog een stukkie terug rennen omdat de cameraman te laat was en er toch wel een eindshot moet komen.

 

De spierpijn tovert een grote glimlach tevoorschijn.
Koningsdag 2015 wordt opgenomen in het mooiste rijtje. De ReggeRenners kwamen, zagen en overwonnen. En Jeroen schreef er een mooi verhaal over.

Limburg Gold

Kwart voor vijf gaat de wekker. Slapen was meer wat dommelen maar desondanks zijn we vlot uit de veren. Onze buren hoor ik door het dunne wandje heen snurken. Het ‘hotel’ was goedkoop, de kamer minimalistisch, de service goed want gisterenavond kregen we een mooi ontbijtpakketje. Het is fris, ijs op de autoruiten door nachtelijk Heerlen naar de startlokatie. KOFFIE !! Broodje met hangen en wurgen naar binnen werken, nog meer koffie en dan mogen  we eindelijk op weg.

De hoofdlamp kan na een kwartiertje al uit, het beloofd een heerlijke dag te worden.

Samen met maat Frank Vastbinder en een Belgische loper vliegen de kilometers en de uurtjes voorbij. De verzorgingsposten zijn geweldig: cola, cake, wafels, chips, zoute stengels en natuurlijk Limburgse vlaai. Het tempo ligt lekker, de eerste halve marathon in twee uur. Daarna wordt het parcours toch wat zwaarder: wat steilere heuvels,  zompige grasvelden, akkers, knollenvelden. De bewegwijzering is perfect: we lopen slechts twee keer verkeerd vooral veroorzaakt door eigen onachtzaamheid.

Als na 50 km blijkt dat we aardig voorin zitten krijgt de Belg plots de geest: hij gaat op kop lopen en daar waar hij eerst heuvelop bij de steilere stukken wandelde, rent hij nu omhoog. Frank moet even passen maar weet later toch weer aan te sluiten. Het is zonnig maar de wind wordt sterker. Ik trek er even stevig aan om die Belg wat te klieren. In een donkere tunnel wordt het letterlijk en figuurlijk even zwart voor de ogen. Het pad is smal en de beek die ook door de tunnel stroomt ziet er niet al te aantrekkelijk uit. Bij post 7 op ruim 70 km eten en drinken we extra veel. Frank en de Belg gaan hun laatste 10 km in. Ze lopen een goede wedstrijd. Mijn lus van 20 km start hier en na 500 meter is er geen lintje meer te bekennen: wel erg veel fietsers die de Amstel Gold race voor recreanten fietsen. En laat zo’n oelewapper nu net zijn fiets voor onze bewegwijzering gezet hebben. Na een tijdje zoeken kom ik daar achter. Eenzame kilometers volgen. Ik zit er wat doorheen en voel verschillende blaren opkomen. Dit in combinatie met de hobbelpaden maakt dat het lopen niet lekker meer gaat. Bij post 82 km doemt er plots een andere loper uit het bos op. Een lange, jonge gast. Heuvelop wandelt hij en ik probeer meteen maar weer een gat te slaan. Op de weg maakt hij veel vaart en voel ik de blaren onder mijn voeten extra goed. Een felle pijn in mijn kleine teen duidt erop dat deze blaar open gegaan is. Ik moet even wandelen, even bijkomen. Met grote passen loopt hij weg. Post 91 km en het aftellen kan beginnen. De route blijft zwaar, de wind is sterk, vooral tegen. Nog 5 en dan plots weer een post: die was ik even vergeten. Op gang komen lukt nog net en net binnen de 11 uur (10.55 uur) zit deze schitterende en toch wel zware 102 kilometer, met ruim 3000 hoogtemeters erop. Moe maar niet gesloopt hoor ik dat ik derde ben. Frank mag supertrots zijn met zijn zesde stek.

Wat ons betreft verdiend deze Limburg Zwaarste veel meer aandacht en deelname.

Iets na negen uur ’s-avonds volgt de tweede uitdaging van deze dag: weer uit de auto komen.

 

Zondag loop ik lekker niks. Op de fiets mag ik meefietsen met de AC TION toppers Simon, Kö en Melvin die, net als vele andere clubgenoten, een geweldige Enschede Marathon lopen. Aansluitend oogjes kijken in het finish gebied van deze oudste marathon van Nederland.  Aansluitend een leuke afterparty bij Runnersworld Enschede.

En daarna vielen de oogjes vanzelf dicht.

Tien van de halve van Hengelo

Okee, okee misschien was het niet zo verstandig om te doen.
Na een week van bijna 180 km waaronder op vrijdag 55 km en op zaterdag een kleine 40, op maandag meedoen aan een WEDSTRIJD over 21,1 km.
Maar ach, ik ben de slimste en waarom ook niet. De beentjes voelen prima, iets last van de knie maar een stukkie tape kan soms heel veel doen.

Inlopen: het voelt lekker.
Steigerungen: het voelt lekker.
Startschot: oei, dat gaat wel heel erg hard.
Op gang komen en na een snelle eerste km (3.37) even wat stabiliseren (2 keer 3.47), de kop over geven (3.49) en dat gaat te langzaam dus weer kop overnemen (3.44).

En dan begint er iets in mijn rechterbil te trekken, al snel gevolgd door een trekkende hamstring. Proberen iets te ontspannen (3.45) om vervolgens het tempo er even helemaal uit te gooien. Het voelt alsof er ieder moment iets kan knappen (4.35). Weer op gang proberen te komen (3.56) achter Simon aan maar heel duidelijk wordt aangegeven dat de spier echt op scheuren staat en de maximale snelheid drastisch bijgesteld moet worden (5.05).

Na wat rekken kan ik of stoppen of deze halve marathon rustig afmaken. De komende kilometers hobbel ik wat door in een tempo van 12 – 13 kmh. Over de finish in 1.37, tevreden dat de schade zeer beperkt lijkt te zijn en dat die eerste 5 km toch best wel lekker hard gingen. Stel je voor, had ik door kunnen lopen.

Over twee weken de 100 km tijdens Limburg Zwaarste, snelheid is dan van iets minder belang.