BATA solo race

Het maakt niet uit hoe lang, als ik maar aankom.Toch moet ik toegeven dat deze intentie na een 100 km snel vervaagde. Ik was kapot, leeg, energieloos. Het liep de hele dag redelijk, niet super maar toch beter dan ik verwacht had na een paar dagen keelpijn en verkouden te zijn geweest. Om 8.02 uur (of iets later) startte deze Bata-Solo in Nijmegen. Door beide dochters werd ik naar de ‘start’ gebracht waar John en Simon al stonden te wachten. Eerst de lus in Nijmegen, samen met Janeri en vervolgens op pad. We volgen de route van de Batavieren estafette loop. Gedurende de dag blijkt dat onze GPS route niet geheel klopte. Het wordt een echt avontuur want meermalen zijn we de volgwagen kwijt of volgt het ene lusje het andere lusje op. Mooie delen worden gevolgd door erg saaie stukken. Een lusje op een industrieterrein wordt gevolgd door een tweede en een derde lusje. Ach, we houden de lol erin. In de achterhoek stappen we over op de papieren beschrijving van de route. Voeding gaat goed, de sfeer zit erin. Plots steekt misselijkheid op en lukt het niet om brandstof toe te blijven dienen.Dankzij John lukt het om na een dikke 100 km weer op pad te gaan. Ik hoor hem met iemand praten dat we het zeker gaan halen. Hij wel, denk ik.  John pakt door, geeft me soep, een knakworstje (brrr), een broodje, zet me in de warme auto en na een half uurtje voel ik dat het weer moet lukken. We gaan blok voor blok afwerken. Nemen pauze als het nodig is. De eindtijd doet er niet toe. Ait Verdan noar Enskede.

Dit werkt. Drinken en eten lukt tijdens het lopen niet en dus lassen we meermalen bijtankmomenten in. De auto in, voorzichtig wat drinken (thee met suiker en chocolademelk verdraag ik redelijk goed) en weer op pad als het voldoende aanvoelt. Dankzij de supergoede zorgen van dit team, naast John Roring bestaande uit Simon Engelberts, Gerard Koning, Marjolein Stegeman en mijn lief Jannet Huisman, lukt het om de gang er steeds weer in te zetten. Vanaf dat paaltje weer hardlopen. Soms lopen we fout. Zware momenten om weer terug te moeten lopen. Een donker pad en dan plots een heel erg groot hek. Terug, verder lopen is onmogelijk. Door de donkere Achterhoekse nacht kruipt Haaksbergen dichterbij. Dronken mensen op straat kijken verbaasd. Wie is hier gek!?

Je ritme is goed ! Opbeurende woorden van Marjolein. Door haar wordt mijn loopritme mijn loopmantra: ik concentreer me op mijn ritme, tik tik tik, en draaf de kilometers weg zonder ergens anders aan te denken.

Haaksbergen.

Nog twee blokjes. Een egeltje in Boekelo ziet ons niet gaan of staan, het huis van de Keulstra’s,  bij de Grolsch fabriek nog één keer lekker kotsen (toeval?) en dan eindelijk Enschede. Het is vier uur in de nacht. We zijn 20 uur onderweg. De laatste lus naar de UT. Ik wil in stijl finishen en trek het tempo omhoog. Emotioneel ‘finish’ ik deze BATA-solo race. Eeuwige dank aan dit team. We hebben het samen geflikt.

Waren het 170 km, 175 km, 165 km: we hebben geen idee. In ieder geval waren we wel de eerste die de Batavierenrace solo afgelegd hebben. Hardlopen van Nijmegen naar Enschede: wie verzint het.



 

 

 

foto's Marjolein Stegeman en Jannet Huisman