Monnikentocht

Het plan was om de eerste drie uur op Winschoten tempo te lopen en dan te kijken of er nog een versnelling in zou zitten. Het eerste uur was dat echt nog het plan maar lukte het maar matig me eraan te houden. Telkens als ik even op mijn horloge gluurde was het tempo te hoog. Na een eerste keer verkeerd gelopen te zijn leek het me verstandig om aan te sluiten bij een groepje lopers voor me (met z’n vieren zie je meer). Enkele kilometers later leek het alsof we toch weer verkeerd gelopen waren. Weer terug naar de laatste pijl, constateerden dat we toch goed zaten, doorlopen, toch weer een verkeerde pijl (die van de wandelaars), besluiten toch maar door te lopen en uiteindelijk kwamen we toch weer bij een post uit. Een klein smetje op de verder puike organisatie.

Het hoort erbij. Toen mijn medelopers opmerkten dat de splitsing van de 50 en de 34 km volgens hen al geweest was (zij liepen de 34) had ik er wel even flink de balen van.  Niet denken, doorlopen. Gelukkig hadden ze het verkeerd en na de splitsing kreeg ik gezelschap van een begeleider op de fiets (eerste loper op de 50). Een goede begeleider. Bij de posten even snel wat drinken en de bidon vullen. Zo nu en dan enkele woorden met de fietser.

Het stuk langs het kanaal was lang. ‘Je hebt de wind tegen’ en onder het mom van iedereen is gelijk ging de fietser achter me rijden. Concentreren, tempo strak houden, niet te ver vooruit denken, drinken, eten, lopen. Het kanaal was wel erg lang. Met nog slechts 5 km te gaan kwamen alle afstanden weer bij elkaar. Het voelde goed om lekker hard van groepje naar groepje te lopen. De benen voelden zwaar maar het tempo zakte niet. Nog een laatste kilometer over gemene straatstenen en deze 50 zat er op. 

Wat drinken, bakkie koffie, toch nog maar even niks eten.

Dromen, durven, doen! Over twee weken weet ik het.

Zakantie

Als de Grieken het zelfs heet vinden ….

Na 2 km is het shirt drijfnat. De heuvel die op 1 km van ons appartement ligt is niet aardig. Bocht na bocht gaat het omhoog. De zon is genadeloos, het stof droog en de krekels hebben er ook vandaag zin in. Het brede pad gaat over in een mooi kronkelweggetje. Een recente bosbrand heeft huisgehouden. Na 6 km is de top bereikt en volgt een lange afdaling naar het dorpje aan de andere kant van het eiland. Ook hier zijn de touristen wakker geworden. Links het dorp uit gaat het retour de olijfgaarden in. Geen mens te bekennen. Waakhonden kijken suf op en een enkeling springt luidblaffend op en rent een stukje mee. Achter het hek. Met nog twee kilometer te gaan stopt het pad bij een boerderij. Twee forse honden kijken waarschuwend. Terug. Een smal pad volgend eindigend in Nergens. Door de struiken langs citroenbomen, hopen dat er nu geen waakhond wakker is. Een verharde weg. Hete laatste kilometers.

…. Winschoten wacht niet.

Vooraf goed gedacht maar in de praktijk onuitvoerbaar. Mooie looproutes over het eiland en de heuvels. Helaas blijkt dat de paden niet bestaan of de grond opgekocht is en het pad ontoegankelijk. Tel daarbij de hitte op. De 60 km tocht wordt geschrapt en vervangen door een minder avontuurlijke tocht van 40 km. Startend in 31 graden, door mooie olijfgaarden en eerder benoemde dierenvriendjes. Anderhalve liter water, een paar gelletjes en voldoende euro’s. Geen race, geen gemiddelden maar wel lekker lang. Het eerste doel een bergdorpje. Een lange klim, geen verkeer, zon, zon, zon. Olijven en zo nu en dan een vijgenboom. Het dorp biedt een café met supermarkt. Anderhalve liter water, een blikje cola, even zitten en weer door. Bij het volgende dorpje hetzelfde recept maar nu ook een reepje. Desondanks wordt het wel heel erg heet en dus het bij het laatste dorp, ook al is het nog maar een kilometer of 5, nog maar een blikje om te kunnen eindigen met de beste Frappe uit de gehele streek. Winschoten mag van mij wel warm worden.