Ja, echt. Ik voel me goed.
Bewust heb ik ervoor gekozen me deze keer op een andere
manier voor te bereiden op deze 100 km wedstrijd. Een afgeleide van de
voorbereiding vorig jaar voor de 100 km op de baan in Deventer. Toen liep ik
naar een dik persoonlijk record van 8.13 hetgeen, zoals ik toen nog dacht, ruim
voldoende zou zijn om aan de Spartathlon mee te mogen doen. Het liep allemaal
anders.
Na de Bata-solo race (ruim 175 km) nam ik bewust even wat
gas terug om extra gemotiveerd te zijn voor de trainingen richting de Run in
Winschoten. Stevig trainen, een paar wedstrijdprikkels tussendoor en afgelopen
weekend als laatste voorafje de deelname aan de Rutbeektriathlon met de tweede
looptijd van het hele veld op de 10 km (42:58, volgens kenners was het 10,8
km). Het hoefde tijdens dit laatste voorafje niet hard te gaan maar ik had er
een beetje de balen van dat het zwemmen slecht ging. In combinatie met een
wedstrijdmentaliteit die de kop weer opstak werd het toch buffelen. Meteen na
afloop sloeg de schrik even toe want de hamstrings stonden aardig op scherp.
De komende dagen actieve rust. Heerlijk en waardeloos
tegelijk: ik word er altijd erg onrustig van. Het hoort erbij.
De plannen voor zaterdag zijn besproken met mijn
teammaatjes. Drie varianten variërend van tevreden, goed tot superblij.
Zorgvuldig houden we de weersvoorspellingen in de gaten. Wat de andere lopers
gaan doen is van geen belang. Mocht het belangrijk worden dan geldt dat pas
voor de laatste twee rondjes van 10 km.
Wat ik in de voorbereiding wilde doen is gedaan, wat we
willen gaan doen is besproken.
Wat rest is zaterdag eruit te halen wat erin zit.
Run Winschoten: AC TION uit Enschede komt eraan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten