donderdag 24 december 2015

Afscheid van zussie


Tijdens vakanties wil Jannet altijd een kerk bezoeken en, laat ik het netjes zeggen, dat is niet mijn favoriete uitstapje. Meestal gaat het de dag erna dan ook regenen.
En hier sta ik nu voor een toespraak in een kerk. Ik vermoed dat Nina daar nog wel om zou kunnen grijnzen. Het is gelukkig wel een erg mooie kerk.
De afgelopen dagen vroeg iemand of Nina gelovig was. Mmm, nee, niet echt antwoorden we en toen zei Jesse heel luid en duidelijk: Nina geloofde in zichzelf.

Myla en Jesse hebben me verbaasd de afgelopen weken. Wat een krachtpatsers.
Lieve Anky, Annet, Marjorie en Jannet.
Nina had heel veel vriendinnen.
De afgelopen week hadden we het in het ziekenhuis nog over de ‘mannetjes’ van oude oma Fröberg. Een mannetje voor ieder klusje.
Nina had in plaats van mannetjes vele, vele vriendinnen. Jesse, jongen, wat zul jij zo nu en dan gek geworden zijn van al die wijven bij jullie thuis.

Lieve Anky, Annet, Marjorie en Jannet.
Vier vriendinnen die Nina’s Angels zijn geworden, Nina’s Engelen.
Een geweldige steun voor Nina, voor mij en voor Myla en Jesse.
Ze bleven aan haar zijde, waakten  door de nacht, berichtjes vlogen over en weer: hoe laat ben jij er, gaat het nog een beetje, is er iets veranderd.
Lief en leed.
Dank jullie wel lieve Angels, jullie waren onmisbaar.
 
Zoals Nina was, zo waren deze laatste dagen in het ziekenhuis: erg speciaal.
We hadden verdriet.
Het ging immers steeds slechter met Nina.
Maar we hadden ook lol en plezier. In geen enkele kamer werd er zo vaak gelachen als in Nina haar huisje.
Helemaal toen Maarten, Hilde en Koen op bezoek kwamen: de FRöBELGEN.
Ze bleven  tot 23 uur en  Nina beleefde het als een ‘verjaardagsfeestje’.
De dagen erna kwam ze steeds weer terug op deze mooie avond.
Met een grote grijns vertelden ze alle verpleegsters over het bezoek,

Een bijzondere vrouw mijn zussie.
Het kan ook niet anders dan dat zij twee bijzondere kinderen kreeg.
Myla en Jesse, wat een kanjers.
Ik zag ze de afgelopen twee weken veranderen, sterker worden.
Ook Nina zag dat en ze moet weten dat het wel goed gaat komen.
Het komt wel goed.

Zoals Nina dat ook deed: stap voor stap, we zien wel.
Stap voor stap, onze lijfspreuk als tegenslagen overwonnen moesten worden.
Stap voor stap
en
we zien wel, het komt wel goed.
Nina was een trouwe supporter tijdens vele van mijn looptochtjes.
Bij vele Enschede Marathons stond ze wel ergens langs het parcours.
De 120 km van Texel.
De 24 uurs in Steenbergen waar na een uur onze party tent wegwaaide en de party na 12 uur slapend in de auto eindigde.

Het mooiste avontuur in Griekenland, de Spartathlon waar Nina de organisatie man wel leuk vond.
Helemaal toen na een lange uitleg over alle regels hij afsloot met te zeggen dat ze niet zo moeilijk deden over al die regels.
Stap voor stap, het komt wel goed en niet moeilijk doen.

 Mijn lieve zussie deed ook tijdens haar laatste dagen niet moeilijk.
Het komt wel goed, ze heeft het nog vaak gezegd ook al ging het niet meer goed.
Stap voor stap ging het minder.
Maar Nina bleef genieten.
Van de patatjes en tijdens haar laatste momenten van bewustzijn van kleine stukjes kroket.
Van al haar vriendinnen die langskwamen en ze ontving met een stralende glimlach.
Van Myla en Jesse, van familie en van haar Angels.
En op het moment dat we dachten dat ze nog wel even door zou blijven pruttelen vond Nina het genoeg.

Met de kerstboom aan haar voeteneinde sliep ze heel rustig in.
Het komt wel goed hier, stap voor stap en we zien wel.


 

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten